Granice

Ostatnio sporo myślałam o granicach. Przez większość życia nie odczuwałam, że takowe posiadam. I jakkolwiek jest to teraz dla mnie przykre, to wtedy byłam z tego bardzo dumna. Zaczęłam się zastanawiać czy ja rzeczywiście wcześniej nie czułam kiedy ktoś przekraczał moje granice? Nie wiedziałam, że jak każdy człowiek je posiadam? W tych rozmyślaniach przyszła mi do głowy pewna anegdotka z mojego dzieciństwa…

W wieku czterech lat miałam po raz pierwszy wyjechać za granicę. Wybieraliśmy się na rodzinne wakacje do Czechosłowacji. Przed wyjazdem jak każde ciekawskie dziecko, często pytałam się rodziców jak to jest za granicą. Czy jest tam inaczej niż w Polsce? Jaka jest różnica? Czasem na uciążliwe pytania dziecka odpowiada się w końcu jakiś dziwnym stwierdzeniem, byle tylko zakończyć ten potok pytań. I tak było tym razem. Usłyszałam: „W Czechosłowacji trawa jest niebieska, a niebo zielone”. To mocno pobudziło moją wyobraźnię. W głowie zaczął się rysować niesamowity obraz tej cudownej krainy. Tak innej od tego, co widziałam na dzień wokół siebie. Od tego wszystkiego co znałam. Nie mogłam się doczekać, aż zobaczę tak piękny świat.

Pierwszym dziecięcym rozczarowaniem była granica. Wyobrażałam ją sobie jako mur oddzielający nas od reszty. Jako coś wielkiego i trudnego do przekroczenia. A tymczasem to tylko bramki. Nie mogłam zrozumieć jak granica może być tak wręcz niewidoczna. Można ją przez przypadek przekroczyć i nawet nie zauważyć. Skąd niebo wiedziało czy jest niebem polskim czy czeskim? Skąd ptaki wiedziały po której stronie się znajdują? To było dla mnie wówczas niepojęte.

Jednak moim największym rozczarowaniem był wyjazd naszym Maluszkiem (Fiat 126p) po drugiej stronie granicy. Jak dziś pamiętam dokładnie przez które okno samochodu patrzyłam i jak wyglądał świat, który otworzył się przede mną po opuszczeniu Polski. Nie mogłam uwierzyć w to co było za szybą. Niebo było wciąż niebieskie, a trawa zielona. Świat wyglądał dokładnie tak samo jak ten, który znałam z mojej wsi. Marna bramka zamiast muru znikała powoli w tylnej szybie samochodu. Nie mogłam zrozumieć jak mam odróżnić czy nadal jestem w moim kraju, czy już nie. A może to wcale nie była prawdziwa granica?

Kolejnym moim wspomnieniem zza granicy jest zakup piłki. Cały czas zastanawiam się czy było to podczas tego samego wyjazdu czy może już kolejnego, gdyż jeździliśmy przez kilka lat z rzędu na wakacje do Czechosłowacji. Choć w sumie to jest mało istotne.

Wracając do sedna, pamiętam jak poszłam z rodzicami do sklepu kupić piłkę. Sprzedawca powiedział, że jest do zapłaty „Tri padesat”. I to był ten moment, w którym zrozumiałam jak poznać, że jestem za granicą. Tam w sklepie mówią w jakimś śmiesznym języku. Z radości przez cały dzień śpiewałam wymyśloną przez siebie piosenkę, której cały tekst brzmiał „Tri padesat to są Czechy”.

I tak jako małe dziecko odkryłam jak poznać, że się przekroczyło granicę. Szkoda, że później zatraciłam tę wiedzę na długie lata…